NOVAS CRÓNICAS DUNHA TRANSICIÓN INTRANSIXENTE (1977-1988)

Imponse trazar unha liña unívoca, bidireccional, entre as prosas oucró¬nicas que viron a luz en El País pontevedrés ata as contidas enCrónicas de una transición intransigente e que, sen dúbida, seestenden até as compiladas neste libro pois o humus que as sustentan é idéntico: escrita entendida como intervención pública, como medio deevidenciar aquilo que resulta máis palmario nunha dirección que asumeos presupostos ideolóxicos da esquerda e do marxismo, como precisa enecesaria esi¬xencia persoal para reivindicar a propia esencia daliberdade creativa e de opinión que, no seu caso, supón, unindiscutible retorno ás raigames da concepción do que é o xornalismopara el, isto é, un exercicio dominado pola filosofía da subversión,pola oposición aos desmáns do poder, polo desexo de converterse nunmedio de coñecemento e de difusión dos valores da xustiza e dasolidariedade. [...]
Ao meu xuízo, o máis interesante destas prosas é sempre ese arrecen¬do de inconformismo cos tempos que vive e queexpón desde unha dia¬léctica extraordinaria, sen deixar de recorrer ás veces ao exabrupto para axitar conciencias. Lueiro sempre di todoexplicitamente: mostra o seu desacordo coa dirección que colleron ascousas desde a reforma política, amosando unha seria e sustentadadesconfianza respecto do rumbo que ían adquirindo tanto a situaciónpolítica galega como a española.
(Do prólogo de Ramón Nicolás)