CONTRA(DE)CADENCIA

penso que debería, dalgún xeito, dar forma literaria
(nonnecesaria-mente como novela, senón como algunha sorte de híbridonarrativo que polo de agora descoñezo : que me descoñece)
á loitaque manteño no meu interior (calado : paralizado : afogado) contraesta a nosa cidade e a ­súa! (in)cultura en decadencia
(pugna senacougo, sen satisfaccións, na procura constante de derrubar a falaciada súa hexemonía)
algún sistema literario que desenvolva e deanoticia da descuberta que vimos de realizar, e que (na súa, intúo,mínima transcendencia social) permita a un número in-determinado depersoas tomar con(s)ciencia da existencia agochada entre nós decreadores coma el, de novos mártires soterrados nasgabias-da-marxinación e nos foxos-do-illamento da vergoña actual porparte desta sociedade do espectáculo e da vulgaridade (que aínda porriba se cre expiatoria de todos os crimes perpetrados no pasado)
un texto que sexa:
radiografía dunha transición estilística
berroxordo contra un medio que enmudece
restitución dunha vítima dahistoria imperante aínda-non-escrita
topoloxía dunha vida entravesía polo deserto
crónica dunha outredade recoñecida